بررسي تطبيق ضرب المثل فارسي در نهج البلاغه

چکیده

بی­شک ‌‌ضرب المثل­ها یکی از گونه­­هـای شناخته شده ادبیات؛ و كاربردي­ترين و در عين حال عاميانه­ترين آن­هـاست که سبب اشتراکاتی در بین زبان­­های اقوام و ملل مختلف شده است. امثال و حکم در انتقال درست فكر و اندیشه گوینده به مخاطب، نقش مهمـی دارند كه در این میان می توان كوتاهـی لفظ، رسایـی معنا، زیبایـی و بدیع بودن كلمات را از ویژگی­هـای برجسته آن دانست. در این میان جایگاه نهج البلاغه و امثال علوی در ادبیات فارسـی، یک امر روشن و غیر قابل انکار است گواه این بیان شعر شاعرانی است که از گذشته­های دور تاکنون تحت تأثیر کلام امام علی(ع) بوده که گاه عینا و گاه از نظر محتوا ومفهوم از امثال و حکم نهج البلاغه الهام گرفته­اند . نهج البلاغه را  می­توان حاصل سرمایه­ی فکر­ی و ذوقی امام علی(ع) دانست که به­عنوان یک سند معتبر دینی و مذهبی چراغ راه هدایت و سعادت را بر بشر روشن می­نماید. این تحقيق بر آن است که امثال و حکم علوی نهج البلاغه را احصاء و این امثال را با ضرب المثل­های منظوم و منثور زبان فارسی معادل­یابی نماید.