نقش واسطه­ای راهبردهای تنظیم شناختی هیجان در پیش­بینی احساس تنهایی براساس تاب­آوری و شفقت به خود در دوران همه­گیری کووید-19

چکیده

احساس تنهایی، ناتوانی در برقراری و حفظ روابط اجتماعی رضایت­بخش است که باعث تجربه حس غمگینی،­ پوچی، تأسف و حسرت می­گردد. هدف پژوهش حاضر الگوی تحلیل مسیر پیش­بینی احساس تنهایی بر اساس تاب­وری و شفقت به خود با نقش واسطه­ای تنظیم شناختی هیجان در دوران همه­گیری کووید-19 بود. طرح پژوهش حاضر؛ توصیفی و از نوع همبستگی با استفاده از تحلیل مسیر بود. جامعه­ی آماری پژوهش حاضر دانشجویان شاغل به تحصیل در سال 1400-1401 دانشگاه­های آزاد تهران بودند. روش نمونه­گیری به صورت آنلاین و در دسترس بود. برای پژوهش حاضر نمونه­ای به حجم 150 نفر انتخاب شد. برای جمع‌آوری داده‌های پژوهش، از پرسشنامه‌های احساس تنهایی(راسل و همکاران، 1980)، تاب­آوری (کونور و دیویدسون، 2003)، شفقت به خود(نف و همکاران، 2006) و راهبردهای تنظیم شناختی هیجانی (گارنفسکی و کرایج، 2001) استفاده شد. برای تحلیل داده­های پژوهش از نرم­افزار spss نسخه 24 و برای آزمون مدل از نرم­افزار ایموس استفاده شد. نتایج تجزیه و تحلیل نشان داد متغیر تاب-آوری هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیر مستقیم از طریق راهبردهای تنظیم شناختی هیجان قادر به پیش­بینی متغیر احساس تنهایی بود. از سوی دیگر متغیر شفقت به خود فقط به صورت غیر مستقیم از طریق راهبردهای تنظیم شناختی هیجان با احساس تنهایی ارتباط داشت.