کابرد نانومواد به عنوان سیستم‌های حامل‌های دارو در درمان دیابت و ترمیم زخم‌های دیابتی

چکیده

دیابت به گروهی از اختلالات متابولیک اشاره دارد که با ازدیاد قند خون مشخص می‌شوند. داروهای ضد دیابت خوراکی و زیر جلدی مانند انسولین، گلیپالامید و متفورمین می‌توانند به طور موقت سطح قند خون را متعادل کنند. با این حال، تجویز طولانی مدت این درمان‌ها با عوارض جانبی نامطلوب بر کلیه و کبد همراه است. علاوه بر این، به دلیل تولید بیش از حد گونه‌های فعال اکسیژن و آسیب‌های سیستم ماکرو عروقی ناشی از ازدیاد قند خون، دیابت می‌تواند ریسک عوارض جانبی را بالا ببرد. خوشبختانه، پیشرفت‌های اخیر در نانومواد فرصت‌های جدیدی را برای درمان دیابت فراهم کرده است. نانوذرات به معنای ذرات در محدوده نانومتری هستند که می‌توانند از مواد مختلف (مانند پلی ساکاریدها، پلیمرهای مصنوعی، لیپید) به دست آیند و معمولاً با هدف بهبود پایداری فیزیکوشیمیایی داروی بارگذاری شده و در نتیجه افزایش فراهمی زیستی آن استفاده می‌شوند. نانوذرات از نظر اندازه کوچکتر هستند و نسبت سطح به حجم بالایی دارند که احتمال برهمکنش بیولوژیکی و نفوذ در محل زخم را افزایش می‌دهند. آنها برای تحویل موضعی پیوسته داروها، تکثیر سلولی، رگ‌زایی و در نتیجه انتقال دارو و بهبود موثر زخم ایده‌آل هستند. علاوه بر این، نانوذرات این توانایی را دارند که یک یا چند مولکول دارویی درمانی مانند فاکتورهای رشد، اسیدهای نوکلئیک، آنتی‌بیوتیک‌ها و آنتی‌اکسیدان‌ها را انتقال دهند و سپس آنها به صورت پایدار در بافت هدف آزاد کنند. این مقاله یک نمای کلی از نانومواد فعلی برای درمان دیابت و زخم‌های دیابتی ارائه می‌دهد که ممکن است چشم‌انداز خوبی نسبت به توسعه نانومواد جدید با عملکردها و خواص جدید برای درمان دیابت در اختیار قرار دهد.