اصول طراحی فرودگاه در اقلیم های گرم و مرطوب با تمرکز بر سازه های سبک به عنوان یک عنصر طراحی در معماری

چکیده

پایانه های مسافربری و فرودگاه های مدرن نماد پیشرفت و نوسازی در هر شهر یا کشوری هستند. در این زمینه، معماران مسئولیت مهم ادغام این تغییر ساختاری را با عواملی مانند دقت، سرعت، نظم و زیبایی شناسی بر عهده دارند. لازم به ذکر است که بسیاری از این فرودگاه ها و ترمینال های آنها کاملا قدیمی بوده و بر اساس استانداردها و دانش گذشته ساخته و مورد بهره برداری قرار گرفته اند. بنابراین با گذشت زمان و با در نظر گرفتن تمامی تغییرات ساختاری و حتی تصورات عمومی، نوسازی و به روز رسانی این اماکن (با دانش روز) اجتناب ناپذیر است. یک ترمینال مناسب و با طراحی خوب در یک فرودگاه می تواند رضایت مسافران را در نگاه اول به میزان قابل توجهی افزایش دهد و نقش مهمی در نمایش فرهنگ یک منطقه ایفا کند. طراحی فرودگاهی که سازه را از ابتدا با توجه به محاسبات سازه ای و جانمایی در مرحله طراحی در نظر بگیرد، ضروری است. این مطالعه بر ادغام ملاحظات ساختاری در طراحی معماری متمرکز است تا اطمینان حاصل شود که این دو جنبه از هم جدا نیستند بلکه ادغام می شوند. استفاده از سازه های سبک وزن در این تحقیق با توجه به فعالیت لرزه ای و جلوگیری از آسیب رساندن به افراد مستمر در این فضاها مورد بررسی قرار گرفته است. بنابراین استفاده از شرایط محیطی بوشهر (شهری با آب و هوای گرم و مرطوب در جنوب ایران) مانند رطوبت بالا و مجاورت با دریا، عاملی تعیین کننده است. انتخاب ساختار مناسب می تواند پایداری فرودگاه را افزایش دهد. این تحقیق با بررسی اسناد موجود و مطالعات موردی، سازه های پوششی و سبک وزن دهانه های بزرگ (سازه های جدید) را تحلیل می کند.